Wypuściłam was me wiersze ptaki
Skrzydła swoje szykujcie do lotu
I polećcie wysoko, daleko
By rozgłosić pieśń całemu światu.

Lećcie ptaki ile w skrzydłach siły
Poszybujcie do miast i miasteczek,
I zanieście wszędzie, wszędzie pieśni
O miłości największej na świecie.

Poszybujcie ku gwiazdom, ku słońcu
By tym pieśniom blasku swego dało
Bo choć są gorące tak jak miłość
To i tak w nich ognia jest za mało.

I choć sercem są moim pisane,
Bo modlitwą moją przecież były.
To i tak zbyt mało w nich uczucia
Choć by nie wiem, nie wiem co mówiły.

Bo gdy wiersze chcą śpiewać o Bogu,
Gdy chcą głosić chwałę Jego Mocy,
To nie znajdą nigdzie takich rymów
Choćby wzięły jasność od gwiazd nocy.

Choćby wzięły blaski i od słońca,
Nie zdołają powiedzieć, wyśpiewać
Jak jest Wielka, Jasna i Gorąca
Miłość Boża która płynie z Nieba.

Boże mój Ojcze tyle pisałam
Wierszy i pieśni dla Ciebie Panie
Lecz w żadnym nigdy, ja nie umiałam
Wyrazić myślą, sercem, czy zdaniem.

Bo nie potrafię przekazać tego
Co Boże dajesz człowieczej duszy
Bo czyż są słowa, co wiatr przekrzyczą
Lub może pieśń jest, co skały skruszy.

Bo nikt nie pojmie, nikt nie zrozumie
Co Twoja miłość daje nam Boże.
Ja nie próbuję też mówić o tym
I wiersz mój tego żaden nie może.

Bo Twoja łaska jest niepojęta
A  miłość Twoja nieogarniona
Więc serce biciem niechaj przemawia
Kiedy w modlitwie klęczę schylona.

W skupieniu wielkim myśli swe układam
Serce skłaniając w głębokiej pokorze.
Słów ciągle szukam, lecz znaleźć nie mogę
Jak więc za wszystko Ci dziękować Boże.

Jak wypowiedzieć to co serce czuje?
I to co dusza moja chce wyśpiewać?
Jak to przekazać skoro słów zbyt mało
Może po słowa trzeba iść do Nieba.

Może słów szukać w gwiazdach albo w słońcu,
Żeby powiedzieć to wszystko co czuję
Skoro słów znaleźć na ziemi nie mogę
Niech dusza moja z wszechświatem dziękuje.

Dajcie mi ptaków wszystkie śpiewy, głosy
Powiewy wiatru co ciche i rzewne
I dajcie echo co brzmiące odgłosem,
I morza szumy co w falach wylewne.

I drzew szelesty i deszczu padanie,
Cichy głos dziecka, gdy " mamo"  zawoła.
I wody w górskich strumieniach spadanie
I szepty lasu gdy w zieloność woła.

I dajcie ciszę co taka wymowna
I myśli lekkość co daleko zmierz,
I bicie serca gdy gorąco kocha
I w swoim szczęściu czasu nie odmierza.

Dajcie mi dźwięki co w świecie najczystsze,
Z nich to najczulsze słowa me ułożę,
Żeby powiedzieć albo szepnąć tylko
Ja kocham Ciebie, kocham Ciebie Boże.

Czemu słów nie starca w sercu w myśli
Czemu z pośród tylu w świecie dźwięków,
Ja nie mogę znaleźć w swym umyśle
Tej jednej nuty tak pełnej wydźwięku.

Jednego słowa co by swoim brzmieniem,
Umiało całą miłość mą wysłowić.
I by wyśpiewać serce potrafiło,
Całe uczucie zgromadzone w sobie.

Bo chociaż szukam ciągle i mozolnie
I chociaż myślą wybiegam daleko,
To słów tych nigdzie odnaleźć nie mogę,
Ani też nuty co brzmiała by lekko.

Bo słów tych nie ma a dźwięków nie stworzę
By moją miłość rozgłosić z wysoka.
Więc tylko pokłon złożę Tobie Boże
I powiem cicho - ja Ojcze Cię kocham.

Nie potrafię napisać powiedzieć
I nie umiem wymówić, wygłosić
Ani myślą nie zdołam ogarnąć,
A w umyśle swoim tak się wznosić.

Aby pojąć co dałeś mi Boże
Co Twa miłość sprawiła w mej duszy.
Więc me serce z bezradności cierpi,
Tak by chciało cały świat poruszyć.

Tak by chciało to wszystko wyśpiewać,
Jakie dary od Ciebie dostałam.
Lecz jak Panie uczynić to mogę,
Skoro każda myśl moja zbyt mała.

Skoro słowo każde zbyt ubogie,
By za wszystko podziękować, Boże
Więc w mym wstydzie niemożności klęknę
I w ofierze moje serce złożę.

Szczęście cóż to jest, pewnie zapytasz
To jest bardzo tajemnicze słowo.
Gdyż dla każdego ma inny barwę,
Inne znaczenie, inną wymowę.

Bo każdy pojmuje je inaczej
Gdyż każdy zna inne, jego imię
Dla jednego jest ono majątkiem
Dla drugiego sławą co nie minie.

Bo każdy szuka szczęścia inaczej,
Choć i tak wszystko kiedyś przeminie.
Choćby było radością i śpiewem,
Co wśród zabaw kąpało się w winie.

Gdyż wszystkie szczęścia ludzkie odchodzą
I zostawiają w smutku człowieka
Ja swoje szczęście znalazłam w Boga
W Miłości która wciąż na nas czeka.

Tak niewiele sercu memu trzeba
By znów śpiewać i hymny i pieśni.
By znów radość biła z moich wierszy
By szczęśliwe słowa niosły wieści.

Tak niewiele by pokazać światu,
Co Twa miłość może w ludziach zdziałać.
W tych co trwają w miłości przy Tobie
Co oddali wszystko, tak od zaraz.

Boś Ty Ojcem najlepszym, jedynym
Bo Ty kochasz najmocniej, najszczerzej.
Więc ten wiersz dziękczynną Tobie pieśnią
Za Twe łaski więc miłości pełen.

Bóg przez życie nas ciągle prowadzi
Choć nie wiemy że to Jego mądrość.
I dziwimy się, nawet gniewamy
Że nam daje wciąż nową odmienność.

My coś chcemy, do czegoś dążymy
On kieruje, poprawia, nawraca.
Choć od nowa ciągle próbujemy,
Lecz to Jego widoczna jest praca.

Często gniewem na to odpowiemy
Czasem płaczem gdy coś się nie uda.
Lecz nie wiemy że tak być powinno,
Że pragnienia nasze, to jest złuda.

Bo na Stwórcę patrzeć tylko trzeba,
I ku Niebu tylko iść należy
Bo cóż ludzie, oni są tak zmienni
Tylko w mądrość Boga trzeba wierzyć.

Duchu Święty Ty Jesteś tym Światłem
Którego pełna człowiecza dusza.
To Ty mi mówisz gdy idę nocą,
Jak drogę wybrać, dokąd mam ruszać

Ty jesteś ze mną zawsze i wszędzie,
Ty mnie wciąż wspierasz, gdy serce boli
To Ty mi mówisz jak pisać wiersza
Czy mam się spieszy, czy iść powoli.

Ty nas jak ojciec prowadzisz w życiu
I zawsze mówisz, lecz czy słuchamy
Bo szepczesz cicho do każdej duszy
Lecz my Słów Twoich nie dostrzegamy.

Lecz kto Ciebie posłuchać chce Duchu
Kto wśród krzyków wyłowi Twe słowa
Tylko serce, co miłości szuka
Tylko dusza co na wiarę gotowa.