Bądź Wola Twoja jako jest w Niebie
Powtarzam w wieczór i rano Panie
Tę myślą jedną oddając co dzień,
Całe nade mną Tobie władanie.

Ty lepiej widzisz cel mego życia,
Wiesz co jest dobre dla mojej duszy.
Więc nich się stanie jak Ty chcesz Boże
Mój umysł słucha me serce służy.

Tylko w ciszy odnaleźć Go można
Gdy bunt wszelki i walka ustanie,
Kiedy padniesz od zmagania z sobą
Kiedy zwiesisz wojujące ramię.

Gdy sił braknie ci do dalszej walki,
Gdy nie będziesz w stanie ruszyć mieczem,
Gdy ci wszystko jedno w życiu będzie,
Gdy w bezsile na świat ten złorzeczysz.

Gdy niczego już nie pragniesz więcej.
Kiedy czekasz z utęsknieniem końca
Wtedy przyjdzie - cicho jak świt ranny,
Przyjdzie jasny, jaśniejszy od słońca.

I podźwignie umęczoną duszę
I przygarnie do serca swojego
I niczego już nie będziesz pragnął
Tylko wiecznie należeć do Niego.

Do Was się zwracam młodych dziedziców,

Wolności uzyskanej przez waszych rodziców.

Pokłońmy się nisko ofiarom Workuty, Kołymy, Magadanu,

Czy lasów Syberii i stepów Kazachstanu.

Chwała Bohaterom !

 

Obudzonym w środku nocy 10 lutego.

Cześć ich Pamięci !

I kolejnym z kwietnia trzynastego roku czterdziestego.

Cześć ich Pamięci !

Wywiezionym czerwca dwudziestego dziewiątego.

Cześć ich Pamięci !

I tym z czerwca roku czterdziestego pierwszego.

Cześć ich Pamięci !

W bydlęcych wagonach z dziurą w podłodze,

wiezionym na Syberię i do Kazachstanu.

Cześć ich Pamięci !

Umarłym w wagonach i pozostawionym przy torach.

Cześć ich Pamięci !

Dzieciom i dorosłym wiezionym 4 tygodnie.

Cześć ich Pamięci !

Nowo narodzonym dzieciom na słomie w wagonie.

Cześć ich Pamięci !

Skazanym tylko za to, że byli Polakami.

Cześć ich Pamięci !

Zanoszącym litościwe modły do Boga.

Cześć ich Pamięci !

 

Błogosławiony Władysławie Bukowiński.

Módl się na nami !

 

Mieszkającym w barakach czy lepiankach.

Cześć ich Pamięci !

Nie mającym chleba powszedniego.

Cześć ich Pamięci !

Chorującym na tyfus, czerwonkę, malarię

i pogryzionym przez pluskwy i wszy.

Cześć ich Pamięci !

Dzieciom umierającym na rękach matek.

Cześć ich Pamięci !

 

Ciężko pracującym w lesie lub w polu.

Cześć ich Pamięci !

Żyjącym bez księdza i sakramentów.

Cześć ich Pamięci !

Ograbionym z majątków na Kresach Wschodnich.

Cześć ich Pamięci !

Płaczącym z tęsknoty za Ojczyzną.

Cześć ich Pamięci !

Niosącym codzienne brzemię Golgoty Wschodu.

Cześć ich Pamięci !

Spoczywającym w bezimiennych mogiłach.

Cześć ich Pamięci !

 

Święty Rafale Kalinowski Patronie Sybiraków.

Módl się na nami !

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Niech będzie pochwalone Imię Twoje Boże

Za wszystko co nam dajesz
Za chleb co rodzi zboże
Za światło dnia każdego
Za uśmiech szczery, bratni
Za noc co w gwiazdach chodzi
Za dobre ręce matki

Niech będzie pochwalone Imię Twoje Boże

Za miłość Twoją Wielką
Którąś świat cały stworzył 
Za każdy dzień co rano 
Budzi nas w ptaków śpiewie
Za modre kwiaty w polu
I za jabłka na drzewie
Za wszystko co dokoła

Niech będzie pochwalone Imię Twoje Boże

Bo świat cały tak woła.

Chwalcie Stwórcę góry i doliny
Chwalcie Pana i morza i rzeki
I niech słowa te w świecie wciąż płyną
Niech brzmią ciągle, przez lata, przez wieki

Niech odbiją się echem o gwiazdy
Niech planety i księżyc odpowie
Bo Bóg Wielki jest jak słońce Jasny
I dobroci i miłości pełen.

Chwalcie Pana więc wszelkie stworzenia
Chwalcie Jego śpiewem swoim ptaki
Bo te łaski co ku nam wciąż płyną
To Miłości Bożej wieczne znak.

Więc nich śpiewa i morze i góry
I nich w pieśni wtórują im drzewa
Bo Miłość Jego nieustającą
Wieczną falą Łask nasz świat zalewa.

Podaj dłoń mi mój Aniele Stróżu
Wesprzyj ramie gdy w trudzie omdlewa,
Otrzyj łzy me kiedy z oczu płyną
I modlitwy me zanieś do Nieba.

Jesteś ze mną w dni i noce wszystkie,
Rok po roku trwasz przy mnie cierpliwie
I pocieszasz kiedy smutna jestem,
A gdy płaczę szepczesz moje imię.

I mi mówisz że  troski już miną
Że już wszystko będzie tak jak trzeba,
Więc Cię proszę podaj dłoń mi swoją
I poprowadź mnie drogą do Nieba.

Duchu Święty Ty jesteś tym światłem
Którego pełna człowiecza dusza.
Ty mówisz ludziom gdy w życiu błądzą
Jak drogę znaleźć, jak w światło ruszać.

Ty jesteś z nami zawsze i wszędzie,
Wspierasz w cierpieniu gdy serce boli.
To Ty mi mówisz jak pisać wiersze
Jak iść mam w życiu według Twej Woli.

Ty nas za rękę prowadzisz Duchu
Ty zawsze mówisz lecz czy słuchamy
Bo cicho szepczesz do każdej duszy
Prowadź bo drogi naszej nie znamy.

Cóż dać Ci mogę Boże prócz mojej miłości
Cóż można Tobie Stwórcy ofiarować,
Cały świat przecież do Ciebie należy
Czymże więc Boga mogę obdarować.

Dam Ci więc Panie mą miłość gorącą
Nie mam nic więcej, nie mam nic większego.
Przyjmij ją Boże choć masz przecież wszystko
Bo serca nigdzie nie znajdziesz takiego.

Co kocha Ciebie tak gorąco Panie
I całe pragnie należeć do Ciebie.
Wiec przyjmij miłość, przyjmij moją miłość,
Niech w mych modlitwach trwa już ciągle w Niebie.

Nie boję się nocy choć ciemna
A droga daleka mnie czeka.
Nie boję się bólu cierpienia
Co dręczy wciąż w życiu człowieka.

Nie lękam się trosk ni  zmartwienia
Choć smutek zagląda mi w oczy,
Nawet wroga, nieprzyjaciele
Co znowu naprzeciw mnie kroczy.

Już śmiało spoglądam w swą przyszłość
Odważnie podążam do przodu,
Bo cóż mi kłopoty i troski
Gdy życie oddałam swe Bogu.