Cichą zadumą nad wierszem się skłaniam
W pokorze klęcząc przed Twoim obliczem
I nieporadne słowa swe układam,
Bo łask Twych Panie w sercu swym nie zliczę.

Cicho więc szepczę nieskładne me modły
Dobroci Bożej darem obsypana.
Bo łask Twych Panie w sercu jest aż tyle
W onieśmieleniu padam na kolana.

Bo jakże o tym światu mam powiedzieć
I sercem swoim mam mu to wyjawić.
Czy świat doceni że miłość jest pierwsza
I czy zrozumie że miłość świat zbawi.

Dlatego wiersze pisać ciągle będę
I wszystkie w darze Tobie Panie, składać
Bo słów zbyt mało jest na całym świecie,
By o Twych łaskach ludziom opowiadać.

Wypuściłam was me wiersze ptaki
Skrzydła swoje szykujcie do lotu
I polećcie wysoko, daleko
By rozgłosić pieśń całemu światu.

Lećcie ptaki ile w skrzydłach siły
Poszybujcie do miast i miasteczek,
I zanieście wszędzie, wszędzie pieśni
O miłości największej na świecie.

Poszybujcie ku gwiazdom, ku słońcu
By tym pieśniom blasku swego dało
Bo choć są gorące tak jak miłość
To i tak w nich ognia jest za mało.

I choć sercem są moim pisane,
Bo modlitwą moją przecież były.
To i tak zbyt mało w nich uczucia
Choć by nie wiem, nie wiem co mówiły.

Bo gdy wiersze chcą śpiewać o Bogu,
Gdy chcą głosić chwałę Jego Mocy,
To nie znajdą nigdzie takich rymów
Choćby wzięły jasność od gwiazd nocy.

Choćby wzięły blaski i od słońca,
Nie zdołają powiedzieć, wyśpiewać
Jak jest Wielka, Jasna i Gorąca
Miłość Boża która płynie z Nieba.

Boże mój Ojcze tyle pisałam
Wierszy i pieśni dla Ciebie Panie
Lecz w żadnym nigdy, ja nie umiałam
Wyrazić myślą, sercem, czy zdaniem.

Bo nie potrafię przekazać tego
Co Boże dajesz człowieczej duszy
Bo czyż są słowa, co wiatr przekrzyczą
Lub może pieśń jest, co skały skruszy.

Bo nikt nie pojmie, nikt nie zrozumie
Co Twoja miłość daje nam Boże.
Ja nie próbuję też mówić o tym
I wiersz mój tego żaden nie może.

Bo Twoja łaska jest niepojęta
A  miłość Twoja nieogarniona
Więc serce biciem niechaj przemawia
Kiedy w modlitwie klęczę schylona.

W skupieniu wielkim myśli swe układam
Serce skłaniając w głębokiej pokorze.
Słów ciągle szukam, lecz znaleźć nie mogę
Jak więc za wszystko Ci dziękować Boże.

Jak wypowiedzieć to co serce czuje?
I to co dusza moja chce wyśpiewać?
Jak to przekazać skoro słów zbyt mało
Może po słowa trzeba iść do Nieba.

Może słów szukać w gwiazdach albo w słońcu,
Żeby powiedzieć to wszystko co czuję
Skoro słów znaleźć na ziemi nie mogę
Niech dusza moja z wszechświatem dziękuje.

Dajcie mi ptaków wszystkie śpiewy, głosy
Powiewy wiatru co ciche i rzewne
I dajcie echo co brzmiące odgłosem,
I morza szumy co w falach wylewne.

I drzew szelesty i deszczu padanie,
Cichy głos dziecka, gdy " mamo"  zawoła.
I wody w górskich strumieniach spadanie
I szepty lasu gdy w zieloność woła.

I dajcie ciszę co taka wymowna
I myśli lekkość co daleko zmierz,
I bicie serca gdy gorąco kocha
I w swoim szczęściu czasu nie odmierza.

Dajcie mi dźwięki co w świecie najczystsze,
Z nich to najczulsze słowa me ułożę,
Żeby powiedzieć albo szepnąć tylko
Ja kocham Ciebie, kocham Ciebie Boże.