Prosty
Bardzo prosty. 
Zawsze znajdzie
kącik w łańcuchu
upodobania. 
A może...
Czasem zbrzydnie.
Chcę go wtedy rzucić
o ściany. 
Cztery ściany. 
Ot ludzka mdłości. 
Chociaż raz bądź
zatrzymana.
Gdy tobą rzucę
o serce.

Rzadkością jest by
nią była jakaś dusza
śmiertelna. Gdyż w
boleści serca przykłada
ją do rany.
Czasem już zmęczona
swoją innością, swoją
niewinnością.
Otoczona stadem kozłów.

Mój synu.
Przemoc twoje życie
odebrała.Młodą krew 
wypiła.Teraz mi patrzy
w oczy.Twa ofiara mój synu.
Nie na darmo oddana.
W me serce twoje rany 
wpisane. Do końca życia
palić będą.
W łączności z tobą.
Ja matka powstańcza.
Walczyć do końca będę. 
Za twoje życie.

Utracona niewinność
Dym we łzach
Zaschła krew we włosach. 
I to serce niezmordowane
cały czas kreśli mi krzyż. 
Panie czy Ty zapomniałeś
o nas? Czy nie widzisz tego
bezlitosnego świata? 
Serca ich otacza aura mroku.
Lecz to nasze serce ma do nich klucz.
Boże, ofiaruję Ci każdą kulę.
Niech idzie do Twojej korony
i niech wniknie w moją duszę.

Niczym lustro
odbija twoje emocje. 
Zachowuje je w swej 
bezdennej krainie. 
Zna każdą twą myśl,
każdą sekundę chwili. 
Widać przez nią wszystko. 
Czasem i smugi się zdarzają. 
I wgląd twój na życie twe.