Czy warto unieść się 
gniewem? Czy pycha bardziej 
miłuje niż miłość? Gdzie ty widzisz
krzyk tam jest cisza.
Pokora i skromność są niczym 
miecz dany przez Boga.
By otwierać się na ludzi. 
Bo to nie człowiek jest gniewny,
tylko nikt go nie nauczył ciszy. 

W cieniu mglistych drzew,
którym dawno opadły liście, 
czuć granicę strachu i krwi
zaschłej. Dawno nie widziano
tak zbroczonej krwią płaczącej
wierzby. Po drugiej stronie światło
oświetla strach i niepewność.
Czy być stałym, czy nie zawieść.
A ja na tej cienkiej granicy czekam.
Na lepsze jutro.

Pokonując szmat
drogi, z zasłoniętymi
oczyma.Kierując się jedynie
znakami na piasku uczynków.

W studni, jedna znajduje się
rzecz.Warta drogi najdłuższej.
Odpowiedź na wszystkie pytania. 
Krzyż i parę gwoździ.

A dlaczego nie widać tego,
co mijam obojętnie?
Czemu ludzie, których nie
kocham stoją po stronie boskiego
złota? Zobaczyłam po raz pierwszy.
Moja prawdziwa szkoła.
Moja kula życia.

Nie umiem kochać.
Dlatego wszystko we mnie
rozmyte. Jak fantom bezwładu.
Jak stworzenie bez uczuć.
Nienauczone obserwowania
rzeczywistości.

BABCIA to piękne słowo
Pachnie zupą pomidorową
Krzaczkiem porzeczek czerwonych w ogrodzie
I pieczonych jabłkowych babeczek na miodzie
 
Babcia zawsze jest niedaleko
Nawet gdy mieszka za siódmą rzeką
Wspierać, pocieszyć zawsze gotowa
A jej rada jest zawsze rzeczowa
 
Babciu Marysiu – bo to wiersz dla ciebie
Chciałabym cię mieć co dnia obok siebie
I nie tylko dzisiaj powiedzieć bym chciała
Dziękuję – przy Tobie dorastałam
 
Tyś zawsze była obok, w smutku i radości
Tyś zawsze dawała mi wiele miłości
Z szóstek i piątek moich się cieszyłaś
Gdy potrzebuję – zawsze jesteś i byłaś
 
Uczyłaś mnie i uczysz, że warto być sobą
I swojego życia być co dzień królową
Że warto się uczyć i wiedzę zdobywać
By wśród głupców nie przebywać
 
Kocham cię babciu, najmocniej jak umiem
Choć jak jest być babcią – jeszcze nie rozumiem
Na szczęście mam obok ciebie – nauczycielkę
Pokonam więc każdy problem, rozterkę
 
Monika