Nig­dy nie wąchałam kwiatów
które widząc Two­je spra­cowa­ne dłonie
nie pochy­liły się

sreb­rzys­ty­mi krop­la­mi całowały ziemię
po której stąpasz
a ko­loro­we płat­ki gasły
w Twoich ro­zis­krzo­nych oczach
zaw­stydzoną tęczą

....Mamie

Prędkość światła to ig­raszka dla two­jego wyz­na­nia
pru­je przez tłoczne ko­rytarze zes­chłych liści
i lądu­je w moich nag­le wil­gotnych oczach
dwuk­ropkiem
tak ściśle przyl­gniętym do gwiazdki

na dot­kli­wej bieli cy­niczne­go ek­ra­nu od­ciskam czer­wień warg
ale te­go już prze­cież nie zobaczysz.

Przemknął mi twój uśmiech między palca­mi pun­ktualnie jak łza
pow­stał rozhulał się uniósł
i jak meteor
zgasł.

Kochanku!
Nie potrzebne mi jak lazur Twoje oczy.
Kochanku!
Nie potrzebny mi już Twój zdradliwy uśmiech.
Kochanku!
Twój dotyk już nie wzrusza motyli.
Miłości!
Wzrusz serce wybranka, by kochał i kochać mógł tysiąckroć mocniej.
Miłości!
Przystań!  Rozsiądź się wygodnie w moim sercu

Poddaję się,
Powoli odsuwając swoje serce od płomyczka mej nadziei.
Poddaję się,
Tracąc ostatnie szelesty motylich skrzydeł.
Poległam,
Na ostatnim polu bitwy gdzie serce wydawało rozkazy jak hetman.
Poległam,
Zostawiając za sobą popiół i słone łzy.